Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Η άμμος στο κουτάλι - Χόρχε Μπουκάι - Να σου πω μια ιστορία

                 

           "Η άμμος στο κουτάλι" Χόρχε Μπουκάι

”Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».                                                                                                                                                                   
Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις. Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.

Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.                                                                                                    

-«Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.                                                                                                                                                   
 -«Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»

Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.

-«Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης

-«Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει. Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.

-«Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»

-«Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»

Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι. Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ. Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.

-«Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσεις προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»

-«Ευχαριστώ»

-«Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.

Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.

-«Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»

-«Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»

Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο. Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.

-«Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»

Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.

-«Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»

Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:

-«Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»”

Απόσπασμα από το βιβλίο "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι

   

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Ταξιδεύοντας στην ιστορία των χαρταετών

   Ταξιδεύοντας στην ιστορία των χαρταετών…….
       Ο χαρταετός, η χαρά των μικρών και των μεγάλων, είναι ένα από τα έθιμα της Καθαράς  Δευτέρας. Ο χαρταετός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσής μας και το πέταγμά του στον καταγάλανο ουρανό συμβολίζει την κάθαρση, τον εξαγνισμό αλλά και την ανάταση της ψυχής μετά το ξεφάντωμα της Αποκριάς. Ποια είναι όμως η ιστορία αυτού του αιθέριου χορευτή;

Η ιστορία του στην Ελλάδα   
       

    Ο χαρταετός λέγεται ότι άνοιξε για πρώτη φορά τα πολύχρωμα φτερά του τον 4ο αιώνα και εφευρέτης του φέρεται να είναι ο σπουδαίος μαθηματικός και αρχιμηχανικός Αρχύτας ο Ταραντίνος από την Ιταλία. Εκείνος πρώτος χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον χαρταετό.  Η παλαιότερη αναφορά και μαρτυρία για το χαρταετό στην Ελλάδα μας έρχεται από ένα  αγγείο στην Αρχαία Ελλάδα. Το αγγείο αναπαριστά μια κόρη να κρατά στο χέρι μια λευκή σαίτα δεμένη με νήμα. Παραδοσιακά οι χαρταετοί κατασκευάζονται από τα παιδιά με την βοήθεια των μεγάλων από απλά και ελαφριά υλικά όπως χαρτί, καλάμι, σπάγγο και κορδέλες για να πετάξει ψηλά. 

Η πατρίδα του χαρταετού
  
      Ο χαρταετός πέταξε ως εμάς από την Αρχαία Κίνα. Ο χαρταετός  φαίνεται να έχει τις ρίζες του από το 1000 π.Χ. και εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Κίνα. Βασικό υλικό της κατασκευής του ήταν το μετάξι και το μπαμπού και λέγεται ότι είχε την μορφή δράκου το ιερό-σύμβολο λατρείας της Κίνας. Κάθε χρόνο μάλιστα διοργανώνουν και διαγωνισμό για την ανάδειξη του καλύτερου χαρταετού. Αργότερα ο χαρταετός ταξιδεύει στην Κορέα, στην Ινδονησία και τη Μαλαισία κι από εκεί φτάνει στην Ιαπωνία. Εκεί έχουν ως έθιμο την κατασκευή μεγάλων χαρταετών που συμβολίζουν την κάθε οικογένεια. Στην Βόρεια Ινδία συναντάμε την πιο εντυπωσιακή γιορτή εδώ και χιλιάδες χρόνια για την υποδοχή της άνοιξης. Ο χορός του χαρταετού με τον αέρα στον ουρανό της Ευρώπης θα πραγματοποιηθεί πολύ αργότερα όταν επιστρέφει ο Μάρκο Πόλο από τα ταξίδια του τον Μεσαίωνα. 
Η χρησιμότητα του χαρταετού
  
         Ο χαρταετός εκτός από την χαρά του παιχνιδιού πρόσφερε πολλά και στην επιστήμη και στις μεταφορές. Στην επιστήμη και ειδικότερα στην μετεωρολογία χρησιμοποιήθηκε για την μέτρηση της ταχύτητας του αέρα, της θερμοκρασίας αλλά και της πίεσης και της υγρασίας. Σημαντική είναι και η συνεισφορά του για την κατασκευή του αλεξικέραυνου. Στις μεταφορές οι χαρταετοί χρησιμοποιήθηκαν για να σηκωθεί ο άνθρωπος πάνω από τη γη και ως  προσχέδιο για την εφεύρεση του αεροπλάνου. Και στα χρόνια του πολέμου ο χαρταετός πρόσφερε τις υπηρεσίες του για την ανύψωση των στρατιωτών ώστε να παρακολουθούν τους εχθρικούς στόχους.

      

       Αναμφισβήτητα οι χαρταετοί αποτελούν αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών και ξεσηκώνουν μικρούς και μεγάλους σε ένα ξέφρενο παιχνίδι χαράς και συναγωνισμού για την κατάκτηση του ουρανού. Προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα χρωμάτων και ομορφαίνουν με τον χορό τους τον γαλανό ουρανό της Καθαράς Δευτέρας. 

                     Kαλή Σαρακοστή σε όλους!!!

Η Καθαρά Δευτέρα




Aπό σήμερα Καθαρά Δευτέρα ξεκινά η Μεγάλη Σαρακοστή και ταυτόχρονα σηματοδοτείται και το τέλος της Αποκριάς. Η Καθαρά Δευτέρα είναι μέρα πνευματικής και σωματικής κάθαρσης. Σε ορισμένες περιοχές την Καθαρά Δευτέρα οι νοικοκυρές καθαρίζουν τα σκεύη της κουζίνας τους από τα λίπη των μη νηστίσιμων φαγητών της Αποκριάς. Ξεκινά η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής πριν από το Πάσχα και τελειώνει το Σάββατο του Λαζάρου οπότε και αρχίζει η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας. Η νηστεία διαρκεί 40 μέρες όσες και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο. Το τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας περιλαμβάνει νηστίσιμα φαγητά όπως λαγάνα (άζυμο ψωμί), ταραμά, ελιές, θαλασσινά, λαχανικά και φυσικά φασολάδα χωρίς λάδι προς αποτοξίνωση της Αποκριάς.    




        Ο εορτασμός της Καθαράς Δευτέρας στην εξοχή λέγεται Κούλουμα. Η ετυμογολία της λέξης Κούλουμα προέρχεται από την λατινική λέξη  ¨Cumulus¨ κούμουλους που σημαίνει σωρός, αφθονία και το τέλος δηλαδή της Αποκριάς ή από την λέξη ¨κολούμνα¨ που σημαίνει ¨κολώνα¨. Απαραίτητο έθιμο αλλά και συμπλήρωμα της Καθαράς Δευτέρας είναι το πέταγμα του χαρταετού.                                                    
                                           Καλά Κούλουμα και Καλή Σαρακοστή!!!

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Η αξία των ανθρώπων

                                          Η αξία των ανθρώπων.......




<Ανήσυχος πολίτης
Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές:
«Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;»
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι. Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε... «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.
Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20 € με τα παπούτσια του.
Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο. Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιος θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;»
Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Φίλοι μου τους είπε: «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα».
«Ό,τι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 €υρώ!!!»
«Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν… άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία…»
«...αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά.»
«…Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει»>

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Η Γυναίκα μέσα από την ποίηση..





Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες σήμερα και οι Φιλολογικές Περιπλανήσεις τιμούν την γυναίκα μέσα από την λογοτεχνία. Η γυναίκα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους ποιητές και τις ποιήτριες. Στα ποιήματα τους βλέπουμε τον ρόλο της γυναίκας ανά τους αιώνες. Πολυδιάστατος και πολυσήμαντος ο ρόλος της:γυναίκα σύζυγος, εργαζόμενη, ερωμένη, πιστή, επαναστάτρια, νέα και πάνω απ΄όλα ευλογημένη γιατί της δόθηκε το σπουδαιότερο χάρισμα να είναι μητέρα.  Η Γυναίκα άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στις σελίδες της λογοτεχνίας και αποτέλεσε σύμβολο για όλους τους ποιητές και τις ποιήτριες ανά τον κόσμο.                                                                                      Ας δούμε λοιπόν την γυναίκα μέσα από την ποιητική ματιά:    


Κική Δημουλά  
«Σημείο αναγνωρίσεως» 
 (Άγαλμα γυναίκας με δεμένα τα χέρια)  

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,                                           εγώ σε πρσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πώς έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο πού είδες,
πώς παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμάλωτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς
ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.  

Η ποιήτρια αντιλαμβάνεται την γυναίκα ως σύμβολο της καταπίεσης και του περιορισμένου ρόλο που της έχει ανατεθεί.
Κωστής Παλαμάς                                                                                                                 “Γυναίκα”

Γυναίκα,αν θες αντρίκεια να δουλέψεις                           για τον ξεσκλαβωμό σου, δε σε φτάνει                            να κάψεις, να σκορπίσεις, να ξοδέψεις                             το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι                                   στο νέο βωμό. Μέσα σου πρώτα κάψε                               το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει,                 Συνήθεια, Κέρδος, Πρόληψη. Και σκάψε,                       και του παλιού καιρού τα παραμύθια,                                κι ας ειν’ όμορφα, μια για πάντα θάψε.                              Α! τα μεστά καμαρωτά σου στήθια                                 βραχνάς τα πνίγει, πνίχ’ τον, πολεμίστρα                         για την Αγάπη και για την Αλήθεια.                           Πάντα μαζί σου κ’ η Ομορφιά η μεθύστρα.




Νίκος Καββαδίας                                                                                                                    “Γυναίκα”
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δεν με ορίζει

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο
διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

  

Τάσος Λειβαδίτης - Γυναίκες...







“…Φτωχές γυναίκες,                                                                                                            μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,
τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες
εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού,
γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,
νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά
πίσω από την αγνότητα,
την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία
πίσω απ’ την υπακοή.
Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που
κρύβεται πίσω απ’ την κακία.
Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε
πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,
οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,
μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον,
γιατί τα χρόνια περνάνε…
Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες
και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε
στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα
που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες
για να τους αρέσουμε –
αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο
το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.
Αχ, γυναίκες έρημες,
κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’
τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας.
Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο….
Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες,
τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;
Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες,
πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους…
λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε
παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;
Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και
την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή-
κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία.
Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε,
κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά,
ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες,
κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας.
Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει
γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.
Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν
παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν
ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους-
με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους.
Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα
στο εσωτερικό μας πάθος,
αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα
της μητρότητάς μας…”

Τάσος Λειβαδίτης-Γυναίκες   (απόσπασμα από το «Καντάτα 1960»)